Fonksiyonalist Şiir.

36 Okunma — 28 Mart 2021 20:13

Ölüm, çocuklar, ateş, hayat ve birkaç çığırtkan. Basitleşmiş dakikalar, mekanize işçi taburları ve ölçülebilir yaşam değeri.

Ahmet Şamil

Rüzgar güllerinden doğmuştu har.

İşlevsel yangınlar çıksın diye.

Çocuklar, ellerinizi yakanları unutun

Soluklarım pencereler patlatırken yağan kar.

Gölgelerden fırlamak için an kollayan nefret

Bağlar sıkılaşsın diye.

Taş atan kolları unutun

Dakikalar yılları öldürürken, var et!

Okunmuştu kanları rüzgardan kaçanların

Denilsin tebrikler gerekli mercilere diye.

Sevig düşenleri unutun

Hayat! Nedir ki toplamından başka çanların.

Gökten düşen leylekler, bekler, tadılsın keder.

Işıklardan yoksun hiçlik var diye.

Ellerini yıkayanları unutun

Soğuk ateşte yanarken bedenler bu sefer!

Umudu aş ve Pandora’yı kapat bir sandığa.

İyi hayalleriyle zehirlenmesin yağmurlar diye.

Güneşten vazgeçenlerin öyküsünü yazsın

Şu veremli yaşamdan korkmaz çığırtkan.

Tükenmez kalem vardır, kırılmazları unutun.

Ellerinden tutulsun çocukların ve denilsin ki,

Adalet ateştendir, yakılmadan önce elleri.

Umudu al ve kendini kapat bir sandığa!

Ahmet Şamil

Karınca kolonisindeki herhangi bir karıncayım esasında. Kendi hayat hikayemi herhangi bir karıncanın kendi hikayesini anlatabileceği kadar anlatabilirim. 8 Mayıs 2000 tarihinde Konya’da doğdum. Üniversiteye değin 19 yılımı burada geçirdim. Kendimi bildim bileli kitaplara ilgi duydum, hiçliğimi bildim bileli kelimelere hak ettikleri değeri verir oldum. Arada sırada cereyan eden etkileşimlerimizin ürünlerini paylaşmak niyetindeyim, Dünyaya nâm salmak değil 🙂 . Ankara Üniversitesi-Uluslararası İlişkiler öğrencisiyim, Tarih, Edebiyat, Felsefe, Kısmen Politika ve Fizik konularında meraklıyım. Her yazıdan sonra feedbacklerinizi bekliyor olacağım :).

ETİKETLER